Op maandagochtend ga ik in gesprek met Raymond en Diana. Een nuchter en gezellig stel. Diana begint te vertellen: “Nadat we minder zijn gaan werken wilden we graag ons gezinnetje uitbreiden. Je kunt dan zelf weer aan kinderen beginnen of een kind het net zo goed geven als je eigen kind.” Raymond vult aan: “We hebben bewust voor voltijd pleegzorg gekozen, want we denken dat onze kracht op de lange termijn ligt. We willen een kindje vanaf de start groot kunnen brengen.” Toen kwam de vraag of het stel ook gedeeltelijk voor Isabel wilden zorgen. Raymond vertelt: “Wij hebben aan het begin aangegeven voor één pleegkind te willen zorgen, tenzij het een broertje of zusje is. Isabel is inmiddels twee keer hier geweest. Het eerste weekend dat Isabel bij ons was liep Mees als een adorerende broer achter haar aan.”
Eigen zoon Jarne en pleegkind Mees zijn hele verschillende types. Diana legt uit: “Mees is 6 en Jarne is 15. We hebben bewust voor dit leeftijdsverschil gekozen. De twee spelen met elkaar, maar hun belevingswerelden liggen verder uit elkaar. Mees is een initiatiefnemer en gaat gerust bij de buurjongen van 13 aanbellen. Hij is degene die overal invliegt en nergens bang voor lijkt. Terwijl Jarne juist degene is die alles overdenkt en serieus is. Doordat de twee zo verschillend zijn, kunnen ze veel van elkaar leren. Raymond: “Mees trekt zich aan Jarne op. Mees ontwikkelt zich snel en maakt vriendjes in de wijk, omdat hij die via Jarne kent. Dit heeft het voordeel dat Jarne al ouder is.”
Raymond en Diana konden het gedrag van Mees niet altijd verklaren. En leerden de hulp van pleegzorgbegeleider Tess inschakelen. Raymond: “Tess herkende ons probleem vaak en legde vervolgens uit wat er speelde. Dit hadden we aan het begin misschien vaker moeten doen. Toen Mees bijvoorbeeld midden in de nacht met zijn trein ging spelen liep ik soms wel zes keer de trap af naar hem toe. Tess legde uit dat dit gedrag logisch is voor een kind dat uit zijn vertrouwde omgeving is gehaald. Haar advies: ga zonder iets te zeggen een uur naast hem zitten. Vervolgens valt hij in slaap, want hij voelt zich veilig omdat je bij hem bent. Het hielp, nu is het over en weet hij dat wij er ook ’s nachts zijn.”
Diana: “Tijdens onze eerste training van Jarabee hebben we geleerd dat het slim is om duidelijkheid te scheppen met de zin ‘in dit huis…’ en vervolgens de huisregels hiermee aan te vullen. Zo proberen we Meeste leren: ‘In dit huis liegen we niet en doen we wat we beloven.’ Die zin hebben wij zo vaak toegepast vertelt Diana lachend. “Hiermee konden we uitleggen dat we niet boos op Mees waren, maar wel op het gedrag dat hij uitvoerde. We zeiden: ‘hoe stout je ook gaat doen, ik ga je niet wegsturen. Ik heb papa en mama belooft om voor jou te zorgen en die belofte kom ik na.’”
Raymond: “Wat ons ook heeft geholpen om Mees te leren begrijpen, was het bijhouden van een dagboek. Hierin beschreven we het humeur en de reacties van Mees. Aan de hand hiervan gingen we ’s avonds zijn gedrag evalueren, dan waren we bijvoorbeeld bij mensen op visite geweest en zagen we daarna een bepaald gedrag ontstaan. De eerste maanden heeft het herkennen van symptomen veel energie gekost. Je kunt een kind niet vanaf week 3 snappen, hiervoor hebben wij driekwart jaar nodig gehad. Tijdens onze eerste zomervakantie samen waren we ineens twee weken fulltime bij elkaar en raakten aan elkaar gewend. Meesbegon zich thuis te voelen.”
Diana vertelt op welke momenten zij Mees extra begeleid hebben: “In het begin herkende Mees alleen de emoties: boosheid of blijheid. Als hij bij zijn vader of moeder was geweest werd hij snel boos, terwijl hij eigenlijk heel verdrietig was. Wij dachten dan je hebt het leuk gehad en mist je ouders, je bent verdrietig maar wordt boos op ons. Hierna zijn we Mees gaan leren om meerdere emoties te herkennen, te benoemen en te uiten. Door blijheid te benoemen met woorden als: blije kronkels of warm hartjes. De blije kronkels heeft hij op school geleerd en het warme hartje komt van onszelf.”
Diana: “We leren veel van Mees. Hij heeft vaak hele praktische en creatieve ideeën en ziet overal nieuwe kansen in. Hoeveel sjaaltjes er al wel niet omgedoopt zijn tot jurk. Die hij op allerlei manieren omknoopt. Mees knutselt ook graag. Zijn kunstwerken hangen aan de trap in onze huiskamer. Zo kan hij deze wekelijks bewonderen. Afgelopen kerst mocht Mees de kinderboom versieren. Hij wilde zijn knutselwerken graag bewaren en vroeg zich hardop af: ‘als ik hier volgend jaar niet meer ben mag ik mijn kunstwerken dan alsnog ophangen?’ Ik zei dat we alles bewaren in de knutseldoos. Afgelopen jaar haalde ik die doos weer tevoorschijn. Hij keek mij met grote kijkers verwonderd aan ‘heb je dat écht allemaal bewaard?’ Ja zei ik, dat heb ik toch beloofd? En… In dit huis doen we wat we beloven anders beloven we het niet.”
Diana sluit af met de zin: “Het zou zo mooi zijn als meer mensen het lef hebben om naar pleegzorg te gaan kijken. Het zal niet voor alle kinderen, maar voor minimaal de helft van de kinderen kun je het verschil maken. Daarmee kun je in de maatschappij het verschil maken.”
Heb jij wel eens nagedacht of pleegzorg in jouw gezin past? Kijk voor meer informatie op: www.jarabee.nl/pleegouder-worden of stuur een WhatsApp bericht naar 06-86890507.
