Verbond voor het leven
Hij kwam bewust in ons gezin terecht, waar nog geen andere kinderen waren. We hadden destijds aangegeven tijdens het gesprek met Jarabee, dat we zouden gaan voor langdurige pleegzorg. Omdat het duidelijk was dat Ben op zoek was naar een blijvend thuis, werd hij direct bij ons geplaatst en hoefde hij niet eerst naar een crisispleeggezin. Het was een verbond voor het leven.
Ik gun iedereen een Jill
In het begin romantiseerden we het idee: we krijgen gezinsuitbreiding. Maar al snel merkten we, net als na een natuurlijke zwangerschap, dat het niet altijd een roze wolk betreft. Gelukkig kregen we professionele ondersteuning en we zijn bijzonder blij met onze pleegzorgbegeleider, Jill. Onze samenwerking verloopt uitstekend en Jill is vanaf het begin betrokken bij ons gezin. Ze kent Ben's ontwikkeling, zijn familie, en ons heel goed. Op deze manier bouwen we een sterke relatie op.
Wij hebben een duidelijke mening en kunnen dit goed verwoorden. Jill is voor ons een gelijkwaardige gesprekspartner en een steun. Wat we zo belangrijk aan haar vinden, is haar eerlijkheid en haar volledige inzet voor het welzijn van Ben. Haar passie voor haar vak straalt door in haar werk, en dat geeft ons vertrouwen.
Contact met biologische familie
Naast de ondersteuning van Jill, hebben we ook contact met de biologische familie van Ben, uiteraard in overleg met zijn voogd. Hij brengt daar elke maand een ruime middag door en logeert tijdens alle vakanties twee nachten bij hen. Soms merken we zijn worsteling. Het is alsof hij weer moet wennen als hij terugkomt naar ons huis. Het is een andere wereld daar, met hun eigen gebruiken en waarden. Gelukkig heeft Ben, samen met ons, een ritme gevonden om deze overgang makkelijker te maken.
We vinden het belangrijk dat Ben weet waar hij vandaan komt, en we stimuleren hem om dit contact in stand houden. Dit helpt hem ook in zijn toekomstige relaties om zich beter te kunnen hechten. Het is soms een uitdaging, maar het is essentieel voor zijn identiteit en welzijn.
Ontwikkeling van Ben
Toen Ben net voor zijn vierde bij ons kwam wonen, vlak voordat hij naar de basisschool zou gaan, kregen we te horen dat hij mogelijk een lichte verstandelijke beperking (LVB) had. Met onze professionele achtergronden zagen we echter iets anders. We hebben ons toen ingezet om hem naar regulier onderwijs te laten gaan, en dat is gelukt. Uiteindelijk werd hij gediagnosticeerd met ADHD en medicijnen, structuur en ondersteuning hielpen hem hiermee. Met een geweldige juf, die zijn potentie ook zag, mocht hij een Cito-toets opnieuw doen. Hij scoorde bijna HAVO-niveau. Nu gaat hij naar de MAVO en het gaat heel goed. Hij zit nu in de tweede klas. Dit was een beslissing waarbij we ons eigen gevoel hebben gevolgd, samen met zijn voormalige voogd en onze pleegzorgbegeleider. Dit heeft heel goed uitgepakt voor Ben.
Ben heeft ook een sterk sociaal netwerk. Hij is open over zijn pleeggezin en vertelt ook over zijn biologische familie aan zijn vrienden. Hij gedraagt zich echt als een typische puber, vaak te vinden op het sportveld met zijn vrienden, maar hij houdt zeker ook van gamen. Hij neemt zijn vrienden graag mee naar huis, en iedereen is hier altijd welkom. Het is mooi om te zien hoe hij zich ontwikkelt en zijn plek vindt in de wereld.
Onze rituelen
We hechten veel waarde aan familiemomenten en proberen altijd tijd te maken voor een gezamenlijk ontbijt, zelfs in ons drukke werkritme. Gezelligheid en warmte vinden wij belangrijk. De kaarsjes branden dan ook regelmatig. We stimuleren Ben om zijn schoolwerk serieus te nemen en hebben een gebruik waarbij we soms zijn schoolwerk overhoren tijdens een potje hockey in de tuin.
Voogdij
In al die jaren krijgen we soms de vraag of we niet de voogden van Ben willen zijn. Maar voor ons werkt het goed om op deze manier samen te werken. Als we op relationeel niveau met de biologische ouders er niet uit mochten komen, kunnen we schakelen met de voogd en onze pleegzorgbegeleider. Dit helpt om iemand met een ander, neutraler, perspectief erbij te hebben. Het zorgt voor een evenwichtige aanpak en helpt bij het nemen van beslissingen in het belang van Ben. Bovendien zou het voor Ben vervelend zijn als wij in een conflict komen met zijn biologische familie.
Loslaten
We proberen onze puber steeds meer zelfstandigheid te geven. Hij mag nu zelf met zijn mobieltje het contact onderhouden met zijn biologische moeder, iets wat we voorheen zelf deden om haar te informeren. We begeleiden hem wel bij dit proces, door hem te helpen herinneren om dit te doen. We zetten ons volledig in om hem binnen zijn mogelijkheden een fijne opvoeding te bieden en zijn ontwikkeling te stimuleren. Het loslaten is een geleidelijk proces, maar we doen ons uiterste best om hem de nodige zelfstandigheid te geven, maar hij kan altijd op onze steun rekenen.
